|
Dziś jest :
|
Włodzimierz Uhrynowski (1902-1983) Pierwszy po wyzwoleniu Wapna dyrektor Kopalni |
Kopalnia w TVP |
|
Profile geologiczne wysadu solnego "Wapno" Mapy wyrobisk górniczych |
ŻYCIORYS
Mgr inż. Włodzimierz Uhrynowski urodził się 24 marca 1902 r. w Starym Sączu, z ojca Antoniego Bazylego i matki Anieli z d. Tomaszewskiej. Ojciec Włodzimierza (rocznik 1865) był zawodowym wojskowym w armii austriackiej, a po przejściu stosunkowo wcześnie na emeryturę został zatrudniony jako urzędnik w Zarządzie Miejskim w Wadowicach, gdzie zmarł w 1940 roku. Włodzimierz Uhrynowski nauki na poziomie średnim pobierał w szkole austriackiej o charakterze wojskowym. Maturę zdał w 1919 r. w języku niemieckim, jedynie język polski i polską historię musiał zdać po polsku. W wojnie w 1920 r., uczestniczył w obronie Warszawy, podczas której został ranny. W 1920 r. ukończył Szkołę Podchorążych, a następnie Szkołę Podchorążych Wojsk Samochodowych. W 1921 r został zdemobilizowany w 5-tym Dywizjonie Wojsk Samochodowych, we Lwowie. Studia wyższe rozpoczął na Politechnice Lwowskiej, na Wydziale Mechanicznym. Ukończył je w Paryżu w Szkole Inżynierii Cywilnej, gdzie w 1926 roku otrzymał dyplom. Studiował także dodatkowo w Wyższej Szkole Metalurgicznej w Paryżu oraz na Uniwersytecie Paryskim – Sorbonie, na Wydziale Nauk. Pracę zawodową rozpoczął w 1930 r. w Zakładach Ostrowieckich w hucie w Ostrowcu. Następnie został przeniesiony na wyższe stanowisko do Zarządu Głównego do Warszawy z delegacją do Syndykatu Polskich Hut Żelaznych w Katowicach. W 1935 r. Przeszedł do dyrekcji technicznej w Zarządzie Głównym „Zakładów Solvay w Polsce”. Od 1938 r. aż do wybuchu wojny był dyrektorem Bogumińskich Zakładów Chemicznych, wchodzących w skład Zakładów Solvay. W 1939 r. został przydzielony do Sztabu Łączności, a następnie do kompanii czołgów R-111 na froncie wschodnim, jako oficer techniczny. Kontuzjowany w głowę, został wzięty do niewoli i osadzony w więzieniu we Lwowie, gdzie na skutek braku opieki lekarskiej zachorował na zapalenie opon mózgowych. Po zajęciu Lwowa przez Niemców, powrócił do Warszawy jako 85% inwalida wojenny. Na skutek przebytej choroby chodził o kulach, które po 18-tu latach zamienił na specjalnie skonstruowany aparat ortopedyczny. Podczas okupacji niemieckiej brał udział w pracach konspiracyjnych pod pseudonimem „Sas” , a następnie „Inż. Czacki” - od nazwy ulicy, na której miała swoją siedzibę Dyrekcja „Zakładów Solvay w Polsce” i gdzie mieszkał przed wojną i w czasie okupacji. W czasie Powstania Warszawskiego zatrudniony był przy odzysku trotylu z niewybuchów i produkcji granatów ręcznych. Po Powstaniu, wieziony do Oświęcimia, uciekł z transportu i przez Wiedeń dostał się do Poznania, gdzie przeżył oblężenie miasta przez Rosjan W lutym 1945 r., przez Pełnomocnika Rządu został mianowany pełnomocnikiem Zarządu Głównego Zakładów Solvay w Poznaniu. Podjął natychmiast działania zmierzające do uratowania przed zniszczeniem Kopalni Soli w Wapnie, w której uciekający Niemcy pozostawili ładunki wybuchowe oraz uruchomienia produkcji. 1 maja 1945 mianowany został dyrektorem kopalni. Wkrótce potem Zakłady Solvay w Polsce zostały upaństwowione, a kopalnię przejął Polski Monopol Solny. W maju 1949 r. Włodzimierz Uhrynowski został przeniesiony służbowo do Ministerstwa Górnictwa, gdzie kierował Wydziałem Soli. W 1951 r., ze względu na stan zdrowia, został przeniesiony do Państwowego Instytutu Geologicznego, gdzie pracował w Zakładzie Geofizyki, jako szef sekcji technicznej, a następnie jako zastępca kierownika zakładu. W Instytucie pracował do przejścia na emeryturę w 1969 r. Potem aktywnie uczestniczył w pracach Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, pisał ekspertyzy, oceniał projekty itp. Coraz częściej chorował. Dały o sobie znać przeżycia wojenne, kontuzja głowy, pobyt w sowieckim więzieniu. Na jakiś czas stracił wzrok, co dla człowieka pracującego mózgiem i oczami jest straszne. W 1976 r. na jesieni dostał zatoru w lewej nodze. Amputowano mu nogę pod kolanem. I tak się zaczęło powolne gaśnięcie - w łóżku, na wózku inwalidzkim, wielokrotnie w różnych szpitalach. Zmarł 29 stycznia 1983 r. Pochowany jest na Powązkach w grobie rodzinnym. Włodzmierz Uhrynowski za udział w wojnie i konspiracji oraz za pracę w PRL otrzymał następujące odznaczenia: Stopień wojskowy - porucznik. Odznaczenia: Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (nadaje się go cywilom za zasługi na wojnie), Medal X-lecia Polski Ludowej, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 1000-lecia Górnictwa Polskiego, Medal Polskiej Geologii, Honorowa Odznaka Zasłużonego Działacza Związku Inwalidów Wojennych, Odznakę Honorową Górnika Kopalni Soli w Wapnie Złota Odznaka Honorową Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.
Serdeczne podziękowania za nadesłanie życiorysu pierwszego po wyzwoleniu dyrektora Kopalni w Wapnie składam p. Andrzejowi Sas-Uhrynowskiemu z Warszawy
Jesteś osobą odwiedzającą naszą stronę |
Pamiątki po Kopalni Tradycje górnicze Nowe działy naszej strony: |
Właściciel strony, administrator: Marcin Lisiecki, współredagujący Marek Ryska, Anna Michalak